Ο εαυτός μου…Μεγάλο πράγμα στη ζωή να είσαι καλά με αυτόν…Αν τον παραμελήσεις, πάψεις να τον φροντίζεις, θα γίνει άγριο θηρίο και θα σε κάνει να ξεχάσεις μέχρι και το όνομα σου…Πόσο δύσκολο και επικίνδυνο είναι, πολλές φορές, να σε μάθεις, να σε αφουγκραστείς…Ωστόσο είναι αναγκαίο γιατί στην τελική ο άνθρωπος μέσα σου είναι αυτός με τον οποίο είσαι αναγκασμένος να συμβιώσεις….Πάλεψε, διόρθωσε, δημιούργησε, μάθε και αποδέξου….Σεβάσου τις ανάγκες σου, άκου τα θέλω σου, αγωνίσου για τις επιθυμίες σου…Γιατί στο τέλος μόνο εσύ και αυτός θα μείνετε και αν δεν τον αγαπάς, ο διάλογος ανάμεσα σας θα είναι αμείλικτος…Σε εκείνο το σημείο οι αδυναμίες και οι ανασφάλειες σου θα στέκουν σαν άγρυπνος φρουρός πάνω από το προσκεφάλι σου….Οι σκέψεις σου θα σε βασανίζουν και τότε θα αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν τον χειρότερο εχθρό….Είναι, όμως, σύμμαχος και μάλιστα ο πιο ισχυρός…Αυτός που ακόμη και στις πιο δύσκολες μέρες σου θα σε αγαπά, θα σε φροντίζει και θα σε προστατεύει από τις κακοτοπιές που εσύ ο ίδιος δημιουργείς….Ναι, εαυτέ μου οφείλω να σε αγαπώ και να σε έχω πάνω από όλους…Ακόμη και αν αυτό για κάποιους είναι εγωισμός…Για μένα, όμως, είναι εκτίμηση, αυτό… εκτίμηση….Εκτίμηση σε έναν εαυτό που υπέμεινε και συνεχίζει να υπομένει…