Καθώς παίρνεις μια βαθιά ανάσα, λες και πρόκειται να ξεστομίσεις τον πιο ειλικρινή σου λόγο, το κερί ανάβει.. Και καθώς η αίσθηση της ζεστασιάς της φλόγας διαπερνά ολόκληρο το σώμα, ο χρόνος παγώνει. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Τριγύρω δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο μία καρέκλα και ένα ξύλινο τραπέζι, πάνω στο οποίο βρίσκεται ακουμπισμένο το αναμμένο κερί. Αποφασίζεις να κάτσεις και το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι να εμφανίζονται μορφές, η μία δίπλα στην άλλη. Μορφές του παρελθόντος και μορφές του παρόντος.. Μορφές που είναι κοντά σου και μορφές που σου λείπουν.. Μορφές που αφήσαν το στίγμα τους στη ζωή σου... Και καθώς αυξάνονται, φουντώνει ταυτόχρονα και η φλόγα του κεριού, φωτίζοντας τα πρόσωπά τους και τις εκφράσεις τους. Άλλες είναι χαμογελαστές, άλλες θυμωμένες, άλλες θλιμμένες... Αλλά κυρίως είναι παγωμένες. Και περιμένουν.. περιμένουν από σένα εξηγήσεις. Περιμένουν επιτέλους να εκφραστείς αληθινά, να εκφράσεις τι αισθάνεσαι.. τι φοβάσαι. Τα βλέμματά τους είναι καρφωμένα επάνω σου. Είναι η μοναδική ευκαιρία που έχεις, διότι τώρα έχεις άπλετο χρόνο.

-Συνειδητοποίησα ότι φοβάμαι το χρόνο. Ναι.. Ο χρόνος είναι πάντα εναντίον μου. Όταν τον χρειάζομαι για να αναλογιστώ τις σκέψεις μου και τις πράξεις μου και να πάρω σοβαρές αποφάσεις είναι λιγοστός και όταν πλέον είναι αργά, άπλετος. Ο χρόνος θα πάρει υλική μορφή.. Από μία άσπρη τρίχα στα μαλλιά έως μία πανδημία ή έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο χρόνος ενεργοποιεί τη συνείδηση και μου τονίζει ότι είχα μία ευκαιρία και πάει.. Ό,τι έγινε έγινε.. Ο χρόνος είναι η καθημερινότητά μου και μου υποδεικνύει ότι δεν προλαβαίνω. Θα πάρει ένα βίωμα.. μία στιγμή του παρελθόντος.. και θα με πνίγει μέχρι να ομολογήσω στο παρόν ότι κάνω πάντα κάτι λάθος. Ο χρόνος νοσταλγεί το παρελθόν και αντιστέκεται στο παρόν. Κι όμως.. Μετά από όλα αυτά, κατάλαβα κάτι. Ο χρόνος φοβάται το μέλλον.. Διότι όσο πλησιάζει τόσο λιγότερος είναι. Ο χρόνος θέλει να επιστρέψω στο παρελθόν γιατί φοβάται το μέλλον και η δική μου συνέχεια είναι η δική του ασυνέχεια. Και για αυτό στην τελική είναι πάντα εναντίον μου, γιατί όταν θέλω να πάω παρακάτω είναι ελάχιστος ενώ μένοντας στο παρελθόν είναι βασανιστικά πολύς. Ο χρόνος μου έμαθε όντως ότι για να κάνω κάτι σωστό πρέπει να κάνω άπειρα λάθη. Αλλά στην προσπάθειά του να με μειώσει.. μου έμαθε και κάτι άλλο. Ό,τι έγινε, έγινε.. Και θα συνεχίσω να πηγαίνω παρακάτω παρά τα λάθη μου και τις αναποδιές της ζωής μέχρι να ξεφύγω από τα όρια του χρόνου και να ζω ελεύθερος και ευτυχισμένος. Το παρελθόν είναι μία ανάμνηση με όμορφες και δυσάρεστες στιγμές. Οι όμορφες μένουν.. ενώ τις δυσάρεστες τις αντικαθιστώ με όμορφες στιγμές του μέλλοντος.

Καθώς ολοκληρώνεις το λόγο σου παρατηρείς τις μορφές να κινούνται. Τα πρόσωπά τους.. οι εκφράσεις τους.. και όλες.. χαμογελούν καθώς αρχίζουν να απομακρύνονται. Η φλόγα από το κερί σιγοσβήνει και ένας δυνατός αναστεναγμός ανακούφισης έρχεται να συναντήσει το σκοτάδι.