Η αυλαία σηκώνεται, οι προβολείς ανάβουν και φωτίζουν τη φιγούρα σου, η οποία αναπαριστά μία παγωμένη εικόνα. Βλέμμα εξωτερικά σταθερό και σοβαρό, δίχως έντονα χαρακτηριστικά. Βλέμμα εσωτερικά πανικόβλητο και ταραγμένο, γεμάτο δάκρυα και ρυτίδες, που διαδέχονται η μία την άλλη. Σώμα εξωτερικά καλοστημένο και επιβλητικό, δίχως καμία ατέλεια. Σώμα εσωτερικά ανήσυχο και τρεμουλιασμένο, γεμάτο ιδρώτα και τικ.

Το κοινό είναι αχανές και σχεδόν αγνώριστο, εξαιτίας της έντασης του φωτός, που εκπέμπουν οι προβολείς, οι οποίοι σε "καρφώνουν" κατάματα. Απόλυτη ησυχία. Οι καρδιακοί σου παλμοί είναι η μόνη αισθητή πήγη ήχου. Συγκεντρώνεσαι σε αυτό.

~ Κουδόυνι νούμερο ένα ~ Η φιγούρα σου παραμένει παγωμένη, καθώς ακούγεται το πρώτο κουδούνι. Οι παλμοί αυξάνονται, πλησιάζει η ώρα. Σύντομα, δε θα είσαι πια ο εαυτός σου.

~ Κουδούνι νούμερο δύο ~ Συγκέντρωση, παγωμάρα. Το κοινό ενθουσιάζεται και αρχίζει, να χειροκροτά. Οι καρδιακοί παλμοί είναι τόσο έντονοι, ώστε η αναπνοή, να γίνεται όλο και πιο δύσκολη και κοπιαστική. Τρέμεις, σαν ένα ηφαίστειο, που επρόκειτο, να εκραγεί, αλλά παραμένεις ακίνητος.

~ Παύση ~ Και, ενώ περιμένεις, να χτυπήσει το τρίτο και τελευταίο κουδούνι, ο χρόνος παγώνει, το ίδιο και ο χώρος μαζί με το κοινό, που το συνοδεύει. Το τρίτο κουδούνι καθυστερεί. Αρχίζεις και κινείσαι γεμάτος αγωνία στο χώρο ζητώντας, επειγόντως, απαντήσεις. Οι προβολείς, που μέχρι πρότινος έβλεπαν πάνω σου, παραμένουν καρφωμένοι στην αρχική σου θέση, ενώ εσύ απομακρύνεσαι από αυτή. Είσαι πάλι ο εαυτός σου. Οι φωνές και οι φιγούρες από το κοινό χάνονται. Προχωράς στην άκρη της σκηνής και παρατηρείς έντρομος τις θέσεις, να είναι κένες. Αμέσως σφίγγεις τις γροθιές σου, κλείνεις τα μάτια με όλη σου τη δύναμη και ξεσπάς στο πιο δυνατό ουρλιαχτό, το οποίο αντηχεί κατά μήκος ολόκληρης της αίθουσας.

~ Κουδούνι νούμερο τρία ~ Σπαταλώντας και το τελευταίο ίχνος ενέργειας που διαθέτεις, ανοίγεις τα μάτια. Τα πόδια σου, πλέον, δεν σε κρατούν και πέφτεις στα γόνατα. Κοιτάζεις ευθεία μπροστά, γεμάτος ζάλη, και παρατηρείς, ότι ελάχιστες θέσεις γέμισαν. Επικεντρώνεσαι στις φιγούρες. Είναι η ψυχή σου διαχωρισμένη σε ανθρώπινες μορφές. Η κάθε μία αναπαριστά μια διαφορετική όψη της, ένα διαφορετικό συναίσθημα, τα οποία, μαζί, σε ολοκληρώνουν. Νιώθεις, τόσο εξουθενωμένος, που απλώς τις χαζεύεις, να σε χειροκροτούν. Ανήμπορος, να βγάλεις αχνά, περιμένεις, μέχρι που σηκώνονται από τη θέση τους, καθώς αρχίζουν, να μετρούν όλες μαζί αντίστροφα. -Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο - Κλείνεις τα μάτια, καθώς ο ήχος σε παρασύρει. Προλαβαίνεις να ξεφωνήσεις, σαν έναν ψίθυρο, που τον ακούς μόνο εσύ... -...Ένα... Πέφτεις λιπόθυμος ανάσκελα, καθώς το τρίτο κουδούνι έρχεται, να συναντήσει μια φωνή. "Επιτυχής χορήγηση ενδοφλέβιας αναισθησίας"