Γεια σου «ανθρωπάκο».

Ήρθε και η δική μου σειρά. Κατάφερες προς στιγμήν να με στριμώξεις. Η αριθμητική σου υπεροχή είναι φανερή και, πράγματι, θαυμαστή. Μέχρι τώρα έχεις καταφέρει, να πατήσεις πάνω σε πολλούς σε σημείο, να τους "καταπιείς" μέχρι, να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Και εκείνοι.. Όντας ανήμποροι, παρακαλούν για έλεος. Και όλα αυτά γιατί.. Γιατί θέλεις, να εξαπλωθείς και να επιβάλλεις τη δική σου πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα ανιαρή και αδυσώπητη, με όρους άνισους και εξευτελιστικούς, με ψυχές άψυχες, φοβισμένες και άφωνες. Όμως.. «Άκου ανθρωπάκο». Μπορεί για σένα, να είμαι το «διαφορετικό», το παραπέτασμα, ο «κανένας».. Αλλά να ξέρεις, πως δε σε φοβάμαι. Όσο η ψυχή μου παραμένει ανέγγιχτη και αναλοίωτη.. Όσο πιστεύω σε αξίες και την ελευθερία μου, τόσο περισσότερο θα «ανθίζω» και θα βλέπω πέρα από εσένα. Πράγματα που δε θα καταφέρεις, να δεις ποτέ. Πράγματα για τα οποία αξίζει, να παλέψει κανείς. Πράγματα πέρα από τον εαυτό μου.