Κουράστηκα. Κουράστηκα να μαθαίνω. Ίσως τότε που η κοινωνία δεν μιλούσε για αυτά να ήταν καλύτερα. Δεν ήξερες, δεν ήξερα. Δεν ξέραμε. Ξέραμε ότι υπάρχει. Αλλά ήμασταν ήσυχες, γιατί τουλάχιστον είχαμε πειστεί ότι δεν υπάρχει αρκετά κοντά. Όχι τόσο κοντά. Κοντά σε σημείο που ανατριχιάζεις. Που θες να βάλεις τις φωνές, αλλά δεν το κάνεις κι όλας γιατί νιώθεις ότι η φωνή σου βρίσκει τοίχο. Την πρώτη φορά φοβήθηκες λίγο, αλλά το ξεπέρασες. Μία είδηση μέσα στις πολλές που έφυγε στην βιαστική καθημερινότητα. Την δεύτερη φορά αγχώθηκες. Είπες “πω ρε μαλάκα, πάλι το ίδιο; Μα πως γίνεται αυτό;” Δεν θες να πιστέψεις. Γιατί αν πιστέψεις ξέρεις. Είσαι συνένοχη. Συνένοχη ναι. Γιατί ακόμα και να θες να κάνεις κάτι, είσαι αλυσοδεμένη. Τραβάς την αλυσίδα σου, αλλά δεν κουνιέσαι ούτε εκατοστό. Και παρά την ακαμψία σου, μαθαίνεις κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα... φτάνεις πρόσωπο με πρόσωπο. Το κοιτάς και σε κοιτάει. Νομίζεις ότι είσαι δύο μέτρα. Νομίζεις ότι τώρα ήρθε η ώρα που θα σηκώσεις τα μανίκια σου και θα παλέψεις. Αλλά είσαι γυμνή και πριν καν το καταλάβεις είσαι γεμάτη μελανιές, πληγές, φόβους, αγωνίες. Μπορεί και να έχεις δολοφονηθεί. Να, έγινες και εσύ είδηση. Μέσα στις πολλές πια. Τόσες πολλές και συνεχόμενες που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Να πεις “μισό λεπτό να συλλέξω τις σκέψεις μου, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει”. Ποιο το νόημα όμως; Πάντα έχεις ένα “γιατί” μετέωρο που δεν ξέρεις που να το χωρέσεις. Αλλά αυτό που σε τρώει περισσότερο είναι το γιατί να μη μπορείς να κάνεις κάτι. Θες να σταματήσει. Κουράστηκες να ακούς, να μαθαίνεις, να ξέρεις, να νιώθεις συνένοχη και να ζεις στον φόβο ότι “θα έρθει και η δικιά σου σειρά”. Σήμερα; Αύριο; Δεν ξέρεις. Και μετά σκέφτεσαι ασταμάτητα και τρώγεσαι με τα ρούχα σου.

Μήπως να μην βγω σήμερα το βράδυ; Δεν μπορούν τα παιδιά να με γυρίσουν με το αμάξι. Θα γυρίσω με ταξί, αλλά θα του πω να περιμένει μέχρι να μπω στο σπίτι μου. Θα τον εμπιστευτώ όμως; Δεν πειράζει που εκείνος ο τύπος με κοιτούσε περίεργα και μετά πρόβαλε προκλητικά το μόριο του προς το μέρος μου. Καλύτερα να μη πω κάτι. Άλλωστε φταίω και λίγο. Λίγο που περπατούσα μόνη μου, λίγο που φορούσα και το καινούργιο μου φόρεμα. Ίσως είχε δίκιο η μαμά μου. Ήταν πολύ κοντό, πιο κοντό από όσο αντέχουν.

Και ξυπνάς μια μέρα, υποδεχόμενη το ένδοξο 2022, γυμνή, ζαλισμένη, ανύμπορη ψάχνοντας τα ρούχα σου και μαζί με αυτά την λιγοστή αξιοπρέπεια που σου άφησαν για να ζήσεις. Απορείς για τα λάθη σου. Κουράστηκα. Κουράστηκα να νιώθω ανύμπορη. Κουράστηκα να προσπαθώ να παλέψω, να φωνάξω και να ελπίζω. Δεν θα έπρεπε να παλεύω για αυτό. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Ο κόσμος δεν θα έπρεπε να κατεβαίνει στους δρόμους και να φωνάζει “Εγώ σε πιστεύω αδελφή μου”, ούτε να μετράει απώλειες, σαν να έχει μόλις παραλάβει ένα εμπόρευμα και μετράει αν έχει έρθει σωστά από τον προμηθευτή του. “Α μου έβαλε -17 κιλά πατάτες”. Ξεχυλίζουμε οργή γιατί κουραστήκαμε να ακούμε, να μαθαίνουμε και να περιμένουμε τη σειρά μας. Να βλέπουμε στο πρόσωπο της Γεωργίας, της Ελένης, της Γαρυφαλλιάς, της Σοφίας, της Κάρολάιν... το δικό μας πρόσωπο. Στα πόσα θύματα αλλάζει; Εσύ δεν κουράστηκες να μετράς αντίστροφα;

*Φωτογραφία: Αλέξανδρος Γαστεράτος - από την Πορεία Αλληλεγγύης στο Σύνταγμα για την Ιωάννα Μπίκα