Σου γράφω για να σου υπενθυμίσω ότι τα νερά πλέον θα γίνονται μόνο σύννεφα.

Σου γράφω εδώ που τα πανιά στα κατάρτια είναι αλμυρά και οι ταξιδιώτες τελείωσαν άλλο ένα ταξίδι.

Ποιος ξέρει ποιους ή ποιές άφησαν πίσω;

Πάντα πρέπει να υπάρχει κάπου ένας κόμπος -για να ταλαιπωρούνται όσοι δεν πιάστηκαν στα δίχτυα μας.

Κάποια ψάρια κολυμπούν εντελώς μόνα

-κανένα κοπάδι δεν είναι αρκετό γι’ αυτά.

Πιο πέρα ένας ψαράς περιμένει να καταστρέψει την επόμενη γενιά των ερωτευμένων.

Το αγκίστρι είναι αυτό που δεν άντεξα ποτέ όσο και αν το κάρφωσα πάνω μου. Είναι αυτή η μαλακία που κάθεται στο λαιμό μου όταν τα καράβια σε παίρνουν μακριά μου.

Προσπαθώ να σου δώσω κάθε εικόνα αυτού του χαμένου καλοκαιριού για να έχεις κάτι από εμένα αφού προτιμώ πάντα να με χάνεις.

Τα νερά γίνονται ακόμα πιο ορμητικά, κανένα καΐκι δεν μπορεί να τα οριοθετήσει.

Όποιο προσπαθεί σφάλλει.

Χάνει την ελπίδα όλων των αγκαλιών που δεν προλάβαμε να κάνουμε.

Χάνει εμάς.

Τέτοια ώρα οι ψαράδες θα γυρνούν στα σπίτια τους και τα παιδιά τους θα τρώνε με λαχτάρα τα ψάρια με τα καρφωμένα αγκίστρια

-να έχουν κι αυτά κάποιους να τους τραβούν στο μέλλον,

τους εραστές τους.

Σου έβγαλα φωτογραφία και το ηλιοβασίλεμα επειδή μου είπες ότι σου αρέσει.

Ξέχασα να σου βάλλω τον ήλιο όμως στο κάδρο,

προτίμησα τα χρώματα του ουρανού που άφησε ο καπνός του πλοίου που σε πήρε μακριά μου.

Ο μόνο ήλιος που αγάπησα ήσουν εσύ όταν ανέτειλες.

Η δύση ταίριαζε μόνο όταν με αποχαιρετούσες.

Τα λεωφορεία έχουν τους χειρότερους επιβάτες

και είναι οι χειρότερες εφευρέσεις.

Έχουν χώρο για όλους εκτός από την αγάπη μας.

Οι αγαπημένοι είναι προορισμένοι να κατεβαίνουν σε διαφορετικές στάσεις.

Μία γυναίκα χορεύει «Αυτή η νύχτα μένει» ανάβω άλλο ένα τσιγάρο για να σου πω ότι αυτή είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο μας καλοκαίρι ή αν θα υπάρξει άλλο.

Πως άλλωστε να υπάρξει καλοκαίρι όταν ήδη χάσαμε την άνοιξη;

Πότε δεν έμαθα-

Ίσως τα πουλιά να είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Πετάνε ευθύς κοντά σου.

Και δεν ξέρεις πόσα φτερά θέλω να σου δώσω.

Ο ήλιος πέφτει,

μάταια τα ηλιοβασιλέματα…

Ίσως τελικά να μην σου στείλω την φωτογραφία που σου υποσχέθηκα.

Εξάλλου ήδη άρχισα να βουλιάζω μαζί με τον ήλιο.

Σου είχα πει πως φοβάμαι να επιπλέω και όταν εσύ θα με περιμένεις στο επόμενο μας λιμάνι εγώ θα είμαι ήδη στις πλώρες που ονειρεύτηκα για εμάς.

Ποιος ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο μου ναυάγιο;

Έφυγες με το καλοκαίρι μας. Γιατί ίσως κανένα καλοκαίρι δεν θα είναι πια για εμάς.

Ήρθε το τέλος του καλοκαιριού.

Και εμείς βουλιάζουμε.