Στη βία λέμε … ΟΧΙ

26/02/20, Αθήνα, Ελλάδα

Ο νέος Covid-19, ή κορονοϊός, ή κορωνοϊός, ή κορωναϊός, ή … , χτύπησε και την Ελλάδα.

23/03/20, Αθήνα, Ελλάδα

Πρώτη μέρα καραντίνας για να προφυλαχτούμε. Πρώτη σημαντική επιβολή μέτρων προστασίας. Πρώτη ξεχωριστή αστυνομική βάρδια για να ακολουθούν οι κάτοικοι (πολίτες και μη) της χώρας, το νέο κανονισμό.

04/05/20, Αθήνα, Ελλάδα

Η καραντίνα τελείωσε. Η αστυνόμευση ακόμα. Ο ιός κι αυτός μαζί μας. Ο λαός απολαμβάνει κάθε ελευθερία που του επεστράφη τόσο απλόχερα, αφού ήταν τόσο «καλό παιδί».

07/10/20, Αθήνα, Ελλάδα

Ο λαός πήρε σήμερα τη μεγαλύτερη ελευθερία απ’ όλες. Ένιωσε τη δημοκρατία ζωντανή. Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, ήταν περήφανος για τη χώρα του. Γιατί για εκείνη τη μέρα, σταμάτησαν να «τρίζουν» τα κόκκαλα του Αριστείδη του Δίκαιου και όλων των αρχών της δημοκρατίας.

07/11/20, Αθήνα, Ελλάδα

Δεύτερη καραντίνα για να μαζευτούμε. Ακόμα δεν μας εξήγησαν το γιατί. Μονάχα επέρριψαν ευθύνες σε νέα παιδιά. Τα ίδια παιδιά που δεν έτρεχαν τόσους μήνες κανένα κίνδυνο. Φταίνε τελικά; Κι αν φταίνε γιατί την πρώτη φορά κατηγορούσαμε μόνο τους ηλικιωμένους;

17/11/20, Αθήνα, Ελλάδα

Κάθε χρόνο σε κάθε σχολική βαθμίδα γιορτάζαμε το Πολυτεχνείο. Φέτος δεν κάναμε μάθημα πάλι, για να γιορτάσουμε το Πολυτεχνείο. Και αφού πολεμήσαμε νωρίτερα, φέτος, το φασισμό, πολλοί θέλησαν να βγουν ξανά ελεύθεροι στο δρόμο αυτοσχέδια, αφού αυτή η αναγνωρισμένη, από το κράτος, μέρα, αναβιώνει μόνο περιορισμένη, μέσα σε πλαίσια και σε συγκεκριμένα κτήρια ακόμα. Αλλά δυστυχώς μόνο στο 2020 που δεν είμαστε. Εγώ τον Παπαδόπουλο τον είδα, μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας. Είδα και τα παιδιά. Το μόνο που έλειπε ήταν το τανκ, γιατί ήταν τόσοι οι κυανοφορεμένοι που δεν χωρούσε να περάσει.

Λέμε ότι η αστυνομική βία είναι εδώ. Εγώ θα πω ότι η βία είναι εδώ. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μας. Δεν περιμένουμε κάποιον να μας την επιβάλλει, γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει βίαιοι άνθρωποι. Και σχηματίζουμε μια κοινωνία εξίσου βίαιη, από βίαιους κυβερνώντες. Γιατί όλα τελικά είναι μια μεγάλη αλυσίδα και δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από αυτήν, αν πρώτα εκείνη δεν σπάσει.

Δεν μπορώ να ασπαστώ το «η βία φέρνει βία» και το «η βία μόνο με βία πολεμάται». Αρνούμαι, ως σημερινό μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, να εξακολουθώ να έχω δίπλα μου ανθρώπους, οι οποίοι πιστεύουν σθεναρά ότι η συνθήκη στην οποία ζούμε θα αλλάξει, αν την αντιμετωπίσουμε με τακτικές πολέμου. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε τουλάχιστον να αναγνωρίζουν ότι κάθε πόλεμος έχει και θύματα. Και αν πράγματι επιτρέψουμε να ζωντανέψει ο οποιοσδήποτε σώμα με σώμα πόλεμος, θα βρεθούμε σε μια άνιση κατάσταση, και τότε σίγουρα δεν θα υπάρχει επιστροφή. Το πρέπον, λοιπόν, κατ’ εμέ, είναι να «πολεμάμε» πνεύμα με πνεύμα. Διότι αν οι αντίπαλοί μας είχαν πνεύμα, δεν θα ήταν διεφθαρμένοι. Έπειτα δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος για φυσικά θύματα, και στα «εφόδια πολέμου» θα είμαστε σαφέστερα υπέρτεροι.

Όλα αυτά αισθάνομαι πως πρέπει να τα αναφέρω, γιατί ήδη γύρω μου αντικρίζω ένα καζάνι που βράζει και χύνεται. Δεν μπορώ, φυσικά, να παραλείψω ότι έχω το ίδιο χρέος με κάθε αγανακτισμένο συνάνθρωπο μου ανεξαιρέτως φύλου, ηλικίας, καταγωγής, καταβολής. Είναι άκρως αναγκαίο να συνδράμει ο καθένας μας όσο μπορεί, προκειμένου να έρθουμε σε ένα αποτέλεσμα που θα μας χαροποιεί και θα μας ικανοποιεί. Να ζούμε πια σε μία Ελλάδα που ο νέος θα την προτιμά για να εργαστεί, που οι εν δυνάμει γονείς δεν θα φοβούνται να γεννήσουν παιδιά, που κάθε άνθρωπος της γης θα νιώθει ότι συναντάει μια κοιτίδα πολιτισμού. Τώρα μόνο πολιτισμένοι δεν είμαστε, και ούτε θα είμαστε ποτέ με τις τακτικές που ακούγονται ότι πρέπει να ακολουθήσουμε.

Μια ακόμα μεγάλη ανάγκη, είναι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιός είναι ο αντίπαλος. Είναι αντίπαλος μου αυτός που έβαλε μέσα για να πάρει τη δουλειά; Είναι μήπως εκείνος που έρχομαι σε άμεση επαφή μαζί του και πιστεύω ότι με αδικεί και με βλάπτει; Με την τελευταία ακριβώς θέση, μπορώ κι εγώ να είμαι ο αντίπαλος για κάποιον. Και στα μάτια του δεν με ξεχωρίζουν ούτε οι ιδέες μου, ούτε τα ρούχα μου, ούτε τίποτα, ώστε να δείχνω πως στ’ αλήθεια είμαι σύμμαχος και όχι ο κακός στην ιστορία. Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε όσους μας περιτριγυρίζουν, με αναλυτικές ματιές. Έχουμε κρίση και ώρα είναι να την ξεπαγώσουμε.

Για μένα, τον ταπεινό αρθρογράφο που φιλοξένησε το ΜατζόΡε FM, κάθε αστυνομικός που βάρεσε και έβρισε και έφτυσε, ήταν αναμφίβολα ένα απλό φερέφωνο, ένα πιόνι ενός κυρίου με γραβάτα, που ακολουθούσε οδηγίες. Μόνο που αυτές οι οδηγίες δεν έχουν γίνει ακόμα ξεκάθαρες στα μάτια μου. Πάντα θα υπάρχει ένα όριο που θα ξεχωρίζει την κυβερνητική από την ατομική αυθαιρεσία, και αυτό το όριο παραμένει θαμμένο ως «κρατικό μυστικό» και «απόρρητο». Επομένως, για αυτόν τον προκλητικό αστυνομικό, θα κοστολογήσω το μερίδιο της ατομικής ευθύνης, γιατί έχει κι αυτός κρίση, όπως όλοι, και έπρεπε να την είχε χρησιμοποιήσει. Δεν ξεχνώ ότι δέχτηκε «πλύση εγκεφάλου» από νωρίς, στο να εκτελεί χωρίς να σκέφτεται. Όταν όμως έχω να κάνω με αστυνομικούς που είναι πιο πολλά χρόνια από μένα κάτοικοι στη γη μας, έχουν δει κι έχουν ακούσει πολλά περισσότερα συγκριτικά με μένα, και μου κουνάνε μέχρι και το δάχτυλο, έχω να κάνω με ανθρώπους που ξεκάθαρα καλλιεργούσαν μόνοι τους την κρίση τους. Έτσι, έχουν υποχρέωση να πράττουν πιο σωστά από εμένα. Μόνο σωστά, όμως, δεν έπραξαν.

Κύριε κυανοφορεμένε του Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών, ξέρετε να ξεχωρίζετε τις ειρηνικές συναθροίσεις από τις εχθρικές.Ήταν πράγματι εχθρικοί οι άνθρωποι που πρώτα χτυπήσατε και ύστερα στοιβάξατε σε κλούβες1; Ανοίξατε συζήτηση ή κατευθείαν κεφάλια; Παρακαλώ μην ισχυριστείτε ότι είχατε μπροστά σας μόνο ένα πλήθος βοώντων. Όλοι είδαμε ότι ήταν εκεί και συνειδητοποιημένα άτομα με ειρηνικές διαθέσεις2.

Κύριε κυανοφορεμένε του Αστυνομικού Τμήματος Ρεθύμνου, δεν πονούσε η καρδιά σας στο τέλος του χεριού σας, που χτυπούσατε έτσι το παιδί του φίλου, του συγγενή, του συγχωριανού σας3; Μην μου πείτε για φοιτητές άλλων πόλεων. Συγχωριανός σας είναι και ο Θεσσαλονικιός όταν λέτε πως «η Ελλάδα ένα μεγάλο χωριό είναι». Αν δεν είδατε μετά έστω και για μια στιγμή στα μάτια του δικού σας παιδιού ζωγραφισμένη την ντροπή, τότε πραγματικά ανησυχώ για την υγεία των ματιών σας. Και θα είναι προτιμότερο να μην έχετε πάλι την όρασή σας, όταν θα έρθει η μέρα που θα συναντήσετε στο δρόμο έναν από αυτούς που στείλατε στο νοσοκομείο.

Η βία είναι κατακριτέα. Και θα πρέπει να κατακρίνεται απ’ όλους και να τιμωρείται. Όχι μόνο η σωματική. Βία είναι και η λεκτική, και η ψυχολογική, και ό,τι με φέρνει εμένα σε δύσκολη θέση και με κάνει να φοβάμαι. Επειδή κάποιοι λίγοι αποφάσισαν να μας την επιβάλλουν και τη μετέφεραν με δεκάδες χιλιάδες άλλους, αυτό δεν πρέπει να μας καθιστά κι εμάς τους ίδιους βίαιους. Στο διπλανό σπίτι, στο σπίτι που μένει ένας «μπάτσος», ήρθαν κάποιοι και αφήσανε συνθήματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάμε και να καμαρώνουμε για την πράξη, ή να σχηματίζουμε κάποιο μειδίαμα στο στόμα, ή ακόμα και να το προσπερνάμε σαν να είναι κάτι το ασήμαντο. Πρέπει να μπει ένα τέλος ακόμα και σ’ αυτό. Δεν το καταλαβαίνουμε τώρα, αλλά κάνουμε όλοι μαζί συνεργατικά μια άδικη επίθεση, με το να γράφουμε έξω από τα σπίτια. Ο αστυνομικός μπορεί να δέχεται πυρά γιατί έχει σφάλει, η γυναίκα του επίσης. Εκείνος που σίγουρα δεν φταίει, είναι το παιδί τους. Ποιός είσαι εσύ που στιγματίζεις ένα ανήλικο παιδί με τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις; Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να εισβάλλεις τόσο ωμά και βίαια στην καθημερινότητά του; Ποιός είσαι που κάνεις ενοχική μια παιδική ψυχή; Νομίζω ότι περνάει ήδη αρκετά δύσκολα μέσα στο σχολείο του, από συμμαθητές που έχουν τα ίδια μυαλά με σένα, και πιστεύουν ότι το ανήλικο αυτό παιδί έχει κι εκείνο μερίδιο ευθύνης απέναντι στις πράξεις των γονιών του. Αν συνεχίσεις να του βιάζεις την καθημερινότητα, πίστεψέ με, θα κατασκευάσεις μέσα του μια προσωπικότητα χειρότερη από εκείνων που πολεμάς. Γιατί οι δικοί σου αντίπαλοι δεν έχουν μέσα τους το μίσος που θα έχει μεγαλώνοντας αυτό το παιδί. Αν αυτοί βιαιοπραγούν γιατί αυτή η γραμμή τους δόθηκε, εκείνο θα εγκληματεί ανεξάρτητα, για λόγους εκδίκησης και εσωτερικής του ικανοποίησης.

Είναι πολύ σοφή η κουβέντα «αν θες να αλλάξεις το σύστημα, χτύπησέ το από μέσα». Εσύ που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, εκμεταλλεύσου το, τώρα που σταμάτησες να πίνεις καφέ στο κυλικείο. Εκπαιδεύεσαι για να αναλάβεις κάτι: μια σχολική τάξη, μια δημόσια θέση, μια θέση στα σώματα ασφαλείας, μια μελέτη που θα αφορά πολύ κόσμο και υπηρεσίες. Φρόντισε να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι θες να αλλάξεις, και τι διαφορετικό θες να περάσεις. Βάλε στόχους μαζί με τα όνειρά σου και εργάσου σκληρά για να τα πραγματοποιήσεις. Κυνήγησε κάθε ευκαιρία για να ακουστείς και εξασφάλισε στον εαυτό σου όσα δικαιώματα οφείλει να έχει. Εγώ έχω ξεκινήσει και αγωνίζομαι μέχρι τέλους, για να εξαφανίσω τους βιαστές, του σώματος αλλά και της ψυχής.

Ο φιλοξενούμενος αρθρογράφος