Ένα παράλογο κρυφτό…
Ζούμε στην εποχή του ακατανόητου φόβου και της αξεπέραστης απομόνωσης… Στην εποχή που κυριαρχεί η ιδέα ότι το να κρυβόμαστε από "ο, τι μας ξεβολεύει" μας κάνει και πιο δυνατούς. Κρυβόμαστε πίσω από τη σκιά του ακόρεστου εγωισμού μας… Ένα <<μόνιμο αν>> μας κατατρέχει, εμποδίζοντας μας να δούμε την αλήθεια κατάματα…Άραγε πόση δύναμη θέλει να έρθεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα? Ίσως τελικά να είναι και η εποχή των επιλεγμένων ψευδαισθήσεων…Έχοντας ως ασπίδα την εθελοτυφλία βλέπουμε την αλήθεια ως κάτι το τελείως ανώδυνο ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε…Κοίτα να δεις όμως που η ζωή μας ξεγέλασε… Μας έδειξε το αληθινό της πρόσωπο… κάτι πολύ παράξενο έγινε… ήταν σαν να βαφτίσαμε την εθελοτυφλία αυτή μια νέα, λιγότερο επώδυνη κανονικότητα… Μάθαμε να επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο για να επιβιώσουμε σε αυτή τη προσποιητή συνθήκη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε… Δεν σκεφτήκαμε, όμως, πως το ψέμα όσο περισσότερο το αγνοείς τόσο περισσότερο δηλητηριάζει τη ζωή σου. Έχει τον τρόπο να κάνει αισθητή τη παρουσία του όσο και να απομακρύνεσαι από αυτό. Το ψέμα είναι αυτό που μας εγκλωβίζει στα δίχτυα της τοξικότητας και της ανεξάντλητης ανοχής… Μεγάλη λύτρωση για αυτόν που θα το καταλάβει προτού αλλοιωθεί…Μα πόσο αδύναμο ον είναι τελικά ο άνθρωπος…Φτιάχτηκε για τα πάντα, φοβούμενος πολλές φορές το τίποτα…Έμαθε να βολεύεται σε μια γυάλινη πραγματικότητα, επιλέγοντας κάθε τι μέτριο, χλιαρό και άχρωμο…Κάπως το λένε…Το αλατοπίπερο της ζωής είναι το ρίσκο… Ας μάθουμε και κάτι… Ο άνθρωπος το φοβάται το ρίσκο και την αλήθεια που πηγάζει από αυτό… Ας ζήσουμε και λιγάκι πιο εκτεθειμένοι στις τρικυμίες της ζωής… Ίσως αυτές μας αφυπνίσουν και μας θυμήσουν πως πράγματι ζούμε…