Αφιερωμένο στα παιδιά της δεκάρας, σε μας.

        Γεννήθηκες σ’ άλλη εποχή
        πιο χρυσή, πιο μεγάλη, πιο ρηχή.

       Ονειρεύτηκες να ζήσεις σ’ άλλη γη
       τώρα παλεύεις στο κουτί.

       Λες ο κόσμος δεν θα αλλάξει με μια ευχή.

       Είσαι εκεί,
       κόβεις τα δάση σου να βγάλεις το χαρτί
       γκριζάρεις χρώματα μην τύχει και συμβεί
       η πτώση που ένιωσες τη νέα εποχή.

       Ήταν πικρή η κριτική,
       τώρα φοβάσαι μήπως τύχει και σε βρει
       με έναν δίσκο, μία σκούπα ή με βρακί
       η μέρα που ήλπιζες να ζήσεις μια ζωή.

       Η οικογένεια μικρή,
       χώρισε η μάνα του συμμαθητή
       η δικιά σου είναι τυχερή
       ίσως φοβάται και μένει σιωπηλή.

       Η κοινωνία σε παρακμή,
       δολοφόνησε  τον έρωτα που προκαλεί
       τρύπησε μια βάρκα πριν πιάσει την ακτή
       αλλά δεν σκέφτηκε πως έπνιξε παιδί.

      Εσύ εκεί,
      Άκουγες για όλα φταίνε οι Αλβανοί
     τώρα σε πείσανε πως φταίνε οι Δυτικοί
     ίσως να άκουσες πως φταίνε οι αντί.
     Δεν έχεις κρίση για να σπάσεις το κουτί

     Και πως θα ζήσουμε, που γίναμε φτωχοί;

    Για δες εκεί,
                      έχει κλειδί;



                                  Μάλλον φοβήθηκες και ξέχασες να ζείς.