Το όνομά μου είναι κρούσμα. Καθώς λένε κρούω τον κώδωνα του κινδύνου που φέρει ένας επιθετικός και ανεξέλεγκτος ιός. Πολλοί φοβούνται στο άκουσμά μου, ακόμα κι αν είμαι απλά πιθανό. Μάλλον είμαι τέρας, επιβεβαιωμένο! Μα εγώ ξέρω τι είμαι, στ’ αλήθεια ξέρω. Και καθώς δεν έχω κάποια απορία περί της ταυτότητάς μου, κάθομαι και παριστάνω τον θεατή. Δε θα πω ψέματα, το θέαμα μου φαίνεται κάπως.. παράξενο!

Άνθρωποι αναμένουν αποσβολωμένοι μέρα με τη μέρα την ανακοίνωση ενός αριθμού εξαρτώμενου από τη δική μου αύξηση. Βλέπω πρόσωπα ζωγραφισμένα με άγχος και αβεβαιότητα. Βλέπω έναν μεγάλο καμβά αναμπουμπούλας. Βλέπω ημιμάθεια και ξεροκεφαλιά. Βλέπω απότομη διακοπή όρεξης για το οτιδήποτε. Είδα ανθρώπους έγκλειστους και παραδομένους στον δικό τους εγκλεισμό. Υπάρχουν στ’ αλήθεια έγκλειστοι άνθρωποι και είναι πιο τρομαχτικοί και από εμένα το ίδιο! Και αναρωτιέμαι, υπάρχει κάτι χειρότερο από τον εγκλεισμό του νου, της φαντασίας και της συναισθηματικής εκτόνωσης;

Τώρα μιλάω σαν κανένας ειδικός.. μα τίποτα δεν ξέρω. Μόνο βλέπω και απορώ, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά. Παρατηρούν, παραξενεύονται, ρωτούν και έπειτα το ρίχνουν πάλι στο παιχνίδι. Σκέψου πώς θα ήταν αν ενεργούσαν έτσι και οι μεγάλοι. Θα με παρατηρούσαν προσεχτικά, θα παραξενεύονταν (καθώς είμαι νέο στην ‘’πιάτσα’’), θα ρωτούσαν να ενημερωθούν όσο πιο καλά μπορούν και έπειτα πίσω στο δικό τους παιχνίδι. Στο πιο δύσκολο παιχνίδι απ’ όλα, τη ‘’συνέχιση’’. Πόσο απαιτητικό να συνεχίζεις ακάθεκτος. Γιατί τα πάντα γύρω μας προχωρούν και δε ρώτησαν ποτέ κανέναν αν είναι έτοιμος να προχωρήσει μαζί τους. Η αλήθεια είναι πως ποτέ τίποτα δεν ‘’πάγωσε’’, ακόμα κι αν αυτή η αίσθηση πλανιόταν στον μολυσμένο αέρα. Κι όμως πολλοί εκεί έξω πάγωσαν, πάγωσαν τα χέρια τους , τα πόδια τους, το ίδιο το μυαλό τους. Και παγώνουν όλο και περισσότερο στο άκουσμά μου. Μέχρι που θα γίνουν παγοκολόνες, ακούνητες και άκαμπτες.

Γι’ αυτό λοιπόν και γω θα το πω. Κι ό,τι γίνει. Φοβάμαι όσους φοβούνται εμένα.