Το κλουβί

         Το λουκέτο έσφιξε, 
                άκουσα τον ήχο. 

           Άκουσα και το κλειδί
                που πέταξαν μακριά. 

        Οι άνθρωποι μεταλλάχτηκαν
        σε άγρια θηρία που λυσσάνε  για ζωή,
        μέχρι χθες ήταν κουταβάκια που απλώς πεινούσαν.

            Τα άγρια θηρία έγιναν άνθρωποι 
            και κατέκτησαν τον κόσμο τους. 

        Εγώ άφησα γένια,
        δεν ξυρίστηκα,
        ούτε θα ξυριστώ μέχρι να καθαρίσει ο κόσμος. 

                    Χαρτί δεν έχω,
                    ούτε μολύβι.

                    Μόνο οθόνες.
            Φωτεινές οθόνες που μου καίνε τα μάτια.

            Είδα ταινίες και θέατρα, διάβασα βιβλία.

           Οι ήρωες πέθαναν,
           όλοι τους.
           Όχι στην πλοκή των έργων. 
           Πέθαναν από πείνα.

           Οι δρόμοι βρωμάνε σαπίλα.
           Όλοι ψόφιοι,
           καταπράσινοι,
            με σκουλήκια στο στόμα τους.

            Τα μάτια τους κατακόκκινα,
      από πνευματικές ουσίες που δεν κατάφεραν να χωνέψουν. 

      Τα μεγάλα ποντίκια τρέφονται στην αποχέτευσή μας 
               κάνουν παρέλαση κάθε μέρα.

   Η αποχέτευση έχει γεμίσει από τα σκατά μας.
   Τα ποντίκια θυσιάζονται και μας προσφέρουν το φαΐ τους 
   τσάμπα.

                    Τα σκατά μας,
           είναι η μοναδική μας δημιουργία.

         Τα βράδια ουρλιάζουν τα σώματά μας, 
                      αθόρυβα.

        Από τις κάμερες όλα φαίνονται ίδια με χθες. 

   Από τα δάχτυλα μας
                    βγαίνουν φωτιές 
   και από την μέση μας 
                   βγαίνουν ποτάμια. 

     Ποτάμια της φαντασίας, 
      που ποτέ μας δεν είδαμε
        και ούτε θα δούμε.

      Γιατί δεν καθαρίσαμε τον καθρέφτη της τουαλέτας.

Πέθαναν όλοι.
Και εγώ σάπισα.

                                                       Άφησα πίσω
                           έναν αναπτήρα  
                                        και ένα μαχαίρι.