Στις μέρες της καραντίνας, αυτό που σκέφτομαι είναι πόσο διαφορετικά θα ακουστούν οι λέξεις στ’ αυτιά μας. Πόσο διαφορετικά θα ακουστεί το πρώτο “Γεια μας” που θα πούμε όταν ξανασυναντηθούμε όλοι μαζί στα αγαπημένα στέκια του Ρεθύμνου μας! Πόσο νόημα θα έχει τότε αυτή η φράση! Πόσο όμορφα θα νιώσουμε όταν θα ετοιμαζόμαστε για την πρώτη μας έξοδο! Θα θέλουμε να βάλουμε το πιο όμορφο ρούχο μας, θα ‘ναι όλα σαν γιορτή, την οποία τόσο καιρό περιμέναμε! Το “πάμε για μπύρα;” θα πάρει πια άλλη διάσταση και η σίγουρα η μπύρα θα ‘ναι πιο νόστιμη τότε! “Επαναπροσδιορισμός” ίσως είναι η λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την κατάσταση που βιώνουμε οι περισσότεροι. Επαναπροσδιορισμός της έννοιας της ρουτίνας και της πλήξης, επαναπροσδιορισμός αυτών που προκαλούν χαρά και τελικά επαναπροσδιορισμός της έννοιας της καλής ζωής. Ακόμα και ο πιο ανιαρός καφές, τώρα μας φαίνεται δώρο. Και θα συνεχίσει να μας φαίνεται έτσι, μέχρι να βγούμε πρώτη φορά και να γεμίσουν τα πλακόστρωτα του Ρεθύμνου με κόσμο. Ο ενθουσιασμός μας όμως θα φύγει ύστερα από ένα μήνα εξόδων, όταν πια θα έχουμε θεωρήσει όλες αυτές τις χαρές δεδομένες και μικρές και πάλι θα ξεκινήσει η γκρίνια, γιατί πάλι κάτι δεν θα μας αρέσει και θα ζητάμε μια ζωή πιο συναρπαστική, έχοντας τοποθετήσει τη ζωή της καραντίνας ανάμεσα στις άλλες αναμνήσεις μας. “Απληστία” είναι ίσως η λέξη που, σύμφωνα με αυτά που έχω γράψει, μας χαρακτηρίζει. Πάντα να ζητάμε κάτι παραπάνω, που δεν έχουμε και τίποτα να μη μας είναι αρκετό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν ταυτόχρονα μπορούμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, να βλέπουμε ότι η ζωή έχει τις ομορφιές της και να τις αναγνωρίζουμε. Μάλλον αυτό είναι που πρέπει να κατακτήσουμε σ’ αυτήν την καραντίνα!**

Υ.Γ. Το κείμενο προερχόμενο από ένα ροζ συννεφάκι, παρά τις εξελίξεις, έχοντας ως στόχο να δώσει κουράγιο και μία νότα αισιοδοξίας