Όπως γνωρίζουμε όλοι μας, οι μέρες που διασχίζουμε αυτό το διάστημα, χαρακτηρίζονται από μία διαρκή εξέλιξη. Τα γεγονότα ολοένα και περισσότερο αυξάνονται και παρατηρείται μία δυσκολία στην πλήρη αντιμετώπισή τους. Ένα από αυτά, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι το πρόβλημα της στέγασης των φοιτητών/τριων στις εστίες των Πανεπιστημίων. Πανελλαδικά, ξέσπασε μία ορμητικότητα από τους διαμένοντες φοιτητές των εστιών, κι όχι μόνο, αλλά και διαφόρων συλλόγων που δήλωσαν πρόθυμοι να διαδώσουν κάθε εξέλιξη και να στηρίξουν στο έπακρον κάθε αγώνα φοιτητικού συλλόγου.

Μέσα στο ξέσπασμα της επιδημίας, δημιουργήθηκαν αρκετά μείζονος σημασίας θέματα. Πέρα από την όλη αντιμετώπιση του ζητήματος του κορονοϊού, και της διασφάλισης της δημόσιας υγείας, έρχονται στο προσκήνιο δεισιδαιμονίες που αφορούν την μετακίνηση και την απομάκρυνση των φοιτητών/τριων από τα ίδια τους τα σπίτια. Ίσως, για κάποιον/α, να θεωρείται ότι οι φοιτητικές εστίες, που παραχωρούνται από το κράτος, είναι διαθέσιμες μόνο για την φιλοξενία των φοιτητών/τριών κατά την διάρκεια της λειτουργίας του Πανεπιστημίου. Δίχως όμως να αντιλαμβάνεται κανείς την σημαντικότητα του χώρου για κάθε άνθρωπο και την οικειότητα που αποφέρει. Η ουσία είναι ότι δεν δύναται, να απομακρύνονται οι φοιτητές/τριες, κάθε φορά με τρόμο από τα σπίτια τους, κάθε στιγμή που επρόκειτο να εκδοθεί μία νέα απόφαση. Αντιλαμβανόμενοι, παρ’όλα αυτά τον κίνδυνο της διάδοσης του ιού, ανοίγονται μέτωπα, τα οποία με δυσκολία δύνανται να αντιμετωπιστούν. Δεν νοείται η απομάκρυνση, όταν σε περίοδο απαγόρευσης κυκλοφορίας, απαιτείται ταυτοχρόνως εκκένωση και μετακίνηση στις περιοχές μόνιμης κατοικίας. Μία τέτοια αντιμετώπιση ισούται με την καταδικαστική εξάπλωση του ιού και εγκυμονεί τον ύψιστο κίνδυνο. Εφόσον όχι μόνο οι φοιτητές/τριες θα ρισκάρουν την δική τους σωματική υγεία, αλλά και την υγεία των συγγενών τους, μη γνωρίζοντας, εάν μεταδίδουν το μικρόβιο στις ίδιες τους τις κατοικίες, και στην ευρύτερη περιοχή διαμονής τους.

Το πρωταρχικό μέλημα των ημερών είναι η ασφάλεια όλων μας. Κατανοώντας την κατάσταση και το μέγεθος της επικινδυνότητας φρονιμότερο είναι να διεκδικήσουμε κατά κόρον ότι θα αποφέρει θετικότερα ερείσματα στην ταχεία επίλυση της υφισταμένης συνθήκης. Μένουμε σπίτι είναι το “moto” των ημερών, και αυτό απαιτείται να γίνει μαζικά. Όχι μόνο σε ξεχωριστές ομάδες πληθυσμού, αποκόπτοντας τους εστιακούς φοιτητές από αυτό. Πανελλαδικά, συσπειρώνονται συλλόγοι για την ασφάλεια και την παραμονή των φοιτητών/τριων στα Πανεπιστήμια.

Ελπίζοντας, ότι θα νικηθεί κάθε είδους τέτοιος αγώνας.